ได้รับการฟังเอาต์พุตของสองคนครั้งนี้จากคุณอะยะคะ มิยะทะของนักเขียนบทประพันธ์

มิยะทะ: คำสำคัญตระหนักปรากฏขึ้นถ้อยคำของ 2 คนด้วยการผลิตเสมอๆ ถ้อยคำที่ชื่อว่า "ความมีชีวิตชีวา" เป็นถ้อยคำที่เลือกมาใช้ในชื่อเรื่องของการแสดงงานศิลปะของศิลปินเดี่ยวในอดีตด้วยตัวอย่างเช่น
แล้วก็ถูกกล่าวว่า " ถูกจับ เพื่อให้ตายไป เพื่อให้เพิ่มขึ้น" เป็นตามที่นั้นด้วย ตอนจัดดอกไม้ จัดในการมีสัดส่วนที่รับกัน พอเป็น "การจัดการดอกไม้" แต่จัด "ดอกไม้ที่ได้รับการจัด" ใน asymmetry ถึงเหตุผลนั้นมีความคิดเห็นต่างๆ แต่ฟังความเห็น ที่ว่า "คำนวณรูปร่างที่ตาย เพราะตาย และรูปร่างรู้สึกว่า สวยถึงสภาพที่เปลี่ยนไปคนญี่ปุ่น ตอนดอกไม้ไม่เปิด และจัด" และคิด พอน่าสนใจ ฉันเลือกปัจจัยนั้นมาใช้ในผลงานดังนั้น

วะดะ: ในวัฒนธรรมของญี่ปุ่น วัดหรือพระพุทธรูปให้คุณค่าสภาพที่ตายไปอย่างแน่นอนด้วย อาจจะไม่เข้าใจเป็น "สิ่งตาย" ตั้งแต่แรก

มิยะทะ: คิดอย่างนั้น แค่เป็นความรู้สึกที่เหมือนกับระยะชีวิต

ซุเอะนะกะ: "ความรู้สึกที่ตายไป" ดำรงอยู่ร่วมกันกับ "ความรู้สึกชีวิต" ดังนั้นได้ มีส่วนต่างจากวิธีคิดของคุณมิยะทะในทางตรงกันข้ามด้วยหรือ

มิยะทะ: อืม…พอพูดเกี่ยวกับส่วนที่คล้ายเทคนิค ส่วนของด้ายเป็นการเย็บปักถักร้อยจักรเย็บผ้า
ผลงานฉันเขียนโปรแกรมของข้อมูลของการเย็บปักถักร้อยจักรเย็บผ้า และเพิ่ม "แมลง" ที่นั่น และผลิต เย็บด้วยด้ายเท่านั้น jam-packed โดยไม่ใช้ผ้าทั้งหมด

วะดะ: การเย็บปักถักร้อยเป็นสิ่งที่เย็บถึงผ้าเหมือนกับเสื้อผ้าที่วันนี้ฉันใส่แบบเป็นเอกลักษณ์อย่างแน่นอนหรือ

มิยะทะ: เป็นอุบัติเหตุ ให้เข้ากับผ้าแบบเป็นเอกลักษณ์ และแทรกผ่านไปที่ตะเข็บที่เท่ากันนอกจากนั้น ในผลงานฉัน ทำลายนั่นไป เพิ่มแมลงของทิศทางที่ ยืด" ในทิศทางที่แสดง "การบีบอัด" ของการเย็บปักถักร้อยผลงานที่คุณวะดะเลือกตอนแรกในผลงานนี้

ถึง ถ้า "มีสีมากมายหลากหลาย ผสม" เมื่อสักครู่ ถูกพูด แต่ทำการเปลี่ยนแปลงช้าๆ ดีเกินบรรยายได้ พอใช้สีแตกต่างในแต่ละ เพราะเย็บจักรเย็บผ้าไปด้วยด้ายข้างบนและด้ายล่าง

เพิ่มแมลงในข้อมูล และรายละเอียดใหม่เกิดไป โดยผลิตในคนการตัดเย็บที่ทำไม่ได้แบบเป็นเอกลักษณ์…นั่นรู้สึกว่า ใกล้ความรู้สึกที่ควบคุมการมีวิวัฒนาการและยีนของชีวิตด้วย "แมลง" รู้สึกความสนุกและค่านิยมใหม่เกิดด้วยความผิดพลาดแบบเป็นเอกลักษณ์จากนั่น ถึงเป็นการกระทำที่น่าจะเป็นความล้มเหลว

วะดะ: สนุก!

ย่าดูเหมือนเป็นการใช้ส่วนของผ้าของเบื้องหลังของผลงานด้วยการตัดเย็บเสื้อผ้าว่าแต่ว่าหรือ สิ่งที่ใกล้สำหรับฉันเลยรู้สึก เพราะการตัดเย็บเสื้อผ้าเป็นงานอดิเรก และย่าฉันมีผ้าจำนวนมากในห้อง

มิยะทะ: เป็นถนนนั้นจริงๆ ! สิ่งที่เกิดจากการปะติดปะต่อกันเป็นงานอดิเรก และย่าฉันที่เสียชีวิต 3 ปีก่อนรวบรวมประเทศมากมายหลากหลายและผ้าของยุคสมัย ผ้าเป็นที่มาที่จินตนาการประเทศที่ไม่เคยไปและยุคสมัยที่ไม่มีชีวิตอยู่ เพราะฉันเติบโตรายล้อมด้วยผ้านั้น และเป็นการมี อยู่ที่เหมือนกับ illustrated book ที่รู้เกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตที่ไม่เคยดู

วะดะ: สำหรับฉัน รู้สึกด้วย เพราะผ้าเป็นสิ่ง "เป็นประจำ" พอนั่นกลายเป็นผลงานเช่นนี้ไปดีเยี่ยม
แล้วรู้สึกว่า ไม่ดูผ้าของลายของสิ่งมีชีวิตเหมือนจริงเช่นนี้เท่าไหร่ที่ญี่ปุ่น

มิยะทะ: เป็นความรู้สึกที่จินตนาการไม่ชี้ในมนุษย์ที่เกิดและเติบโตที่ญี่ปุ่น คิด เพราะฉันอยากทำ "ของความรู้สึกที่ตัวเองทำไม่ได้" ในที่สุด พออยากใส่องค์ประกอบจากภายนอกอย่างนั้นเข้าไปข้างในไป

ซุเอะนะกะ: ถูกส่วนจากภายนอกอย่างนั้นทำให้ระเบิดอย่างรุนแรงพูดว่าความผิดพลาดด้วย หรือมีส่วนอย่าง accidental nature ด้วย

มิยะทะ: อืม เลือกแมลงและ accidental nature มาใช้ด้วย และอยากผลิตไป โดยไม่ประกอบด้วยทั้งหมดความตั้งใจของตัวเอง

วะดะ: วันนี้พูดได้ และสนุก ขณะมองเห็นผลงานจริงๆ เพราะคิดว่า ก่อนอื่นตัวเองชอบเป็นผลงานของคุณมิยะทะ! นอกจากนั้นอยู่เพื่อวิว