―สร้างผลงานของความคิดแบบไหน ก่อน " ANDY ของหนู" ได้รับการประกาศหรือ

มะสึโมะโทะ: มักจะทำสัตว์ลงความคิดสมัยก่อนตั้งแต่ตอน Osaka University of Arts

―กลายเป็นตับในการผลิตของคุณมะสึโมะโทะ

มะสึโมะโทะ: คือพรรณนาถึงไม่เปลี่ยนตั้งแต่อดีตจากไอเดียจากตัวเองรู้สึกณ ที่นั้นและสถานที่ที่ตัวเองอยู่

―เหมือนซีรี่ย์ " DOG & DUCK" ที่เกิดมา เพราะสร้างจุดยุทธศาสตร์ที่นะกะโนะปีที่แล้ว

มะสึโมะโทะ: อืม การผลิตของผลงานคิด โดยวงเล็บไม่เติมการกระตุ้นและประสบการณ์จากการดำเนินชีวิตของตัวเองที่ปลาหมึก พอควรจะแสดงได้ โดยไม่หวังสูงเกินไป แล้วก็ตัวเองอยากจะพรรณนาอย่างมีความสุขด้วย เพราะมีแนวความคิด ที่ว่าอยากให้รู้สึกถึงความสุขหนึ่งในชีวิตประจำวันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

―ที่ที่ระวัง เวลาสร้างตัวแสดง . ที่แค่ไม่นำขึ้นบกสีหน้าใน "น่ารัก" เท่านั้น

มะสึโมะโทะ: ANDY ขยับ iris of the eye นิดหน่อย และบางทีก็ไม่ให้ตาเดินตรงกับคนดูตัวอย่างเช่น ถึงรู้สึกโล่งอก ถ้าสายตาตรงกัน คงจะคิดเกี่ยวกับอะไร อยากทำให้ดูเหมือนสไตล์เทะอิอุ ดีใจหรือ เหนื่อยหรือ ไม่ใส่สีหน้าอย่างกล้าหาญ ANDY และการต่อรองกับคนดูคิดว่า ขอให้ช่วยจินตนาการ ถึงไม่มีได้

―พอให้หยุดนิดหน่อย และจินตนาการอารมณ์ของ ANDY

มะสึโมะโทะ: ถึงฉันเลี้ยงหมา แต่ตีความ เพราะเข้าใจเกี่ยวกับอารมณ์ทั้งหมดของหมาไม่ได้ เพื่อนี่สะดวก และถูกเยียวยารักษา (การหัวเราะ) ไม่ใส่สีหน้า เพราะอยากให้รู้สึกเหมือนกับนั่นอย่างเสรี

―คุณมะสึโมะโทะกำลังให้ความสำคัญกับวิธีการได้พื้นที่ยกเว้นความคิดอยู่ด้วย

มะสึโมะโทะ: ระวังคงเหลือที่ว่างที่เหลือบนกระดาษไว้ นั่นก็เพื่อให้จินตนาการเรื่องราวในแบบของตัวเองจากที่ว่างที่เหลือบนกระดาษนั้น โดยไม่ฉันบังคับให้ทำเรื่องราว ชอบสิ่งที่มีที่ว่างที่สมมติขึ้น และพูดว่า ไม่แน่ใจในผลงาน พอมีข่าวสารมากมายหรือ นั่นที่มีความลึกที่จินตนาการได้ ถึงเรียบง่าย และรู้ง่ายด้วยเป็นอุดมคติดังนั้น

―จัดการที่ว่างที่เหลือบนกระดาษอย่างไร นั่นคือไอเดียที่เหมือนกับนักออกแบบเสื้อผ้าในอดีตหรือ

มะสึโมะโทะ: รับผิดชอบการออกแบบ UIUX ตัวอย่างเช่นด้วย แต่เรียบง่าย และใช้ในปลาหมึกอย่างเข้าใจง่ายที่นั่นง่าย และสมัยนักออกแบบเสื้อผ้า คิด ที่ร่างกายคงจะชุ่ม เพราะคิดเกี่ยวกับโวะ แต่มีชอบสิ่งเรียบง่ายแต่เดิมด้วย

―การทำงานไคลเอนต์ของบริษัทที่หลากหลายถูกจัดการกับจนบัดนี้ เห็นความแตกต่างของผลงานของตนเองเป็นนั่นอย่างไร

มะสึโมะโทะ: ด้วยความรู้สึกที่ผลิตในฐานะผลงานของตัวเองทั้งคู่ สินค้าทำด้วย การทำงานไคลเอนต์ที่ศิลปะวาดชีวิตของตัวเองบนสาเหตุพรรณนาถึงไคลเอนต์นั้นอยากถ่ายทอดในสาเหตุ กระบวนการนั้นไม่เปลี่ยนเท่าไหร่

―งั้นคิดว่า เสร็จสมบูรณ์ของผลงานอยู่ตรงไหนหรือ

มะสึโมะโทะ: ถึงมีส่วนที่พอใจมีอยู่ครั้งหนึ่งได้ พอพรรณนาเสร็จด้วย แต่ให้ดูผลงาน และให้รู้สึกถึงอะไร และคิดว่า เป็นเสร็จสมบูรณ์ในที่สุดที่นั่น